Пасля маіх тлумачэнняў пра мэтазгоднасць дадзенай з’явы, гістарычныя перадумовы, выказаў думку пра наш вельмі мудры, талернантны, нават геніяльны беларускі народ. Пагадзіцеся, што за часы сваёй эвалюцыі нам ёсць чым ганарыцца і гэта не толькі багатая гісторыя, культура, мова, развітая прамысловасць, уласная дзяржава, але і назапашлівасць, якая дапамагае жыць і развівацца. У чым яна праяўляецца, запытаецеся вы? На мой погляд у тым, што гістарычныя абставіны: войны, акупацыі, падзелы і іншая трасца, навучылі беларусаў замест адмовы ад нечага, назапшваць, а раптам, як кажуць, спатрэбіцца. Вось і атрымалася, што ў нас ва ўсіх напрамках, паралелях, думку можна працягваць бясконца, усяго меней чым па два не бывае, а то і двойчы па два, карацей кажучы, любім мы парнасць, памножанаю ў некалькі разоў і маем рацыю) Дастаткова ўзгадаць святы: Нараджэнне Хрыстова каталіцкае і праваслаўнае, якое святкуецца на дзяржаўным і сямейным узроўнях, бо заўсёды знойдуцца прадстаўнікі розных канфесій сярод блізкіх, сяброй, таварышаў, варта не забыць і Каляды, якім усе людзі рады. Таксама цікавая з’ява з адзначэннем Новага году, а пасля абавязкова і Старога Новага году, а раней памятаю яшчэ і расійскага за гадзіну да нашага, калі ёсць магчымасць чаму і не адзначыць)) Купалле і Іван Купала, адно свята язычніцкае, другое як бы хрысціянскае, але сэнс адзін, толькі даты розныя, што і прыходзіцца ўсім да спадобы)) Шмат іншага можна пералічыць: народныя паэты Янка Купала і Якуб Колас інакш як парай, дублем у свядомасці не асацыіруюцца, дзяржаўны ансамбль “Песняры”, які пакінуты нам ў спадчыну ад Уладзіміра Мулявіна, таксама не застаўся самотным, бо гэтага недастакова, таму і з’явіўся новы паралельны праект “Беларускія песняры”, які таксама перапявае старыя хіты, нават сталіцы у нас дзве, і не толькі таму, што калісьці паралельна на гэтую ролю планаваўся Магілёў, там нават ёсць двайнік Дому Ураду, але нават і таму, што Мінск мае яшчэ адну назву Менск (гістарычную), якая і па сёння ўжываецца, бо многія ёю падпісваюцца і прамаўляюць, а чаму б і не)) У цэлым калі ўзгадаць традыцыйную культуру, то там усё павінна быць да пары: таўкачык і ступа, цот і лішка і шмат іншых прылад і адпаведных забабонаў. Узгадваю свайго дзеда Віктара, у якога ўсяго было па некалькі, а раптам, што небудзь зломіцца, таму абавязкова павінна быць замена, і гэта правільна. Умець захоўваць, памнажаць, знаходзіць сэнс у тым, дзе іншыя яго не бачаць, неад’емная частка нашага менталітэту і нават імунітэту, бо пагадзіцеся, што адметнасць і выжывальнасць беларусаў у самыя розныя часы, стварэнне незалежнай дзяржавы – гэта наша запасліваць, што можна разглядаць як гаспадарлівасць, бо ў беларуса няма нічога непатрэбнага, яно заўсёды чакае свайго часу і абавязкова дапаможа, і не важна матэрыяльнае яно ці нематэрыяльнае, на ўзроўні рэчаў, прадметаў ці ідэй, важна, што займае пачэснае месца на сваёй паліцы і абавязкова будзе прыменена, калі не табою, то тваімі блізкімі, таварышамі ці нашчадкамі. Я і зараз выкарыстоўваю пэўныя дзедаўскія рэчы: валёнкі, прылады працы, кувалды, молаты, касу, маслабойку і інш, якія набылі новы сэнс, мы і зараз карыстаемся тымі напрацоўкамі продкаў (БЕЛАЗ, МАЗ, МТЗ, ЛУЧ і інш), ствараем новую культуру на аснове традыцый і разам ідзем у будучыню, скараючы новыя вяршыні і назапашваючы ўласны вопыт, дабрабыт, духоўныя і матэрыяльныя багацці, якія абавязкова спатрэбяцца наступным пакаленням, бо як гаворыць народная мудрасць: “Кінь за сабою, а знойдзеш перад сабою”.
Усім міру, дабра, святла і назапашлівасці канешне!)) 21 студзеня 2019
